Als student heb je het vrijwel elke dag van de week druk. Je kent het vast wel. Je hebt je afwas nog niet opgeruimd of je moet alweer leren voor het volgende tentamen. De volgende ochtend trek je de ontbijt open om te ontdekken dat je weer de boodschappen moet doen. Vergeet vooral ook niet dat je tussen al die drukte ook nog eens moet sporten! Ondanks al die drukke bezigheden moet je toch tijd vrijmaken voor iets dat veel belangrijker is dan de normale gang van zaken. Ik heb het natuurlijk over het hebben van een bijbaantje. Dit lukt ook niet alle studenten. Van mij vriendengroep heeft slechts de helft van de mensen een baan. Mike, een van mijn oudste vrienden, werkt bijvoorbeeld een dag per week op een golfbaan. Nemo, een wat recentere vriend, die werkt op zijn beurt weer in een cafe om zijn uitgaven te compenseren. Zelf had ik een maandje terug nog geen baan. Samen met Kees, de laatste van mijn vriendengroep zaten we op een dag doelloos voor ons uit te staren. Soms kan verveling je het een en ander leren over wat er mist in je leven. Dit was een van die momenten. We hadden net zomervakantie en hadden het gelijk gevierd door samen veel feestjes te pakken en te luieren in de zon. Binnen een week waren we dan ook al door de helft van ons spaargeld heen. Dit was een probleem, wat we samen zo snel mogelijk moesten oplossen.

Werk zoeken

De daaropvolgende dag besloten we samen naar sTUd te gaan, een instantie die studenten helpt aan baantjes in de directe omgeving zodat ze niet al te ver hoeven te reizen. Zelf koos ik ervoor om technische tekeningen uit te werken voor en architectenbureau in de binnenstad van Delft. Het bureau bestond uit vijf mensen die allemaal in een oud pand op de Oude Delft zaten. Het was een ruimte waar alle computers stonden. De sfeer was goed, iedereen wisselde om de paar minuten wat woorden, maar werkte voor de rest met een prettig tempo door aan de projecten. Ik werd echter heel de tijd afgeleid door een piepend geluid waar niemand zich aan leek te ergeren. Elke vijf minuten leek er een piep ergens uit de kleine ruimte te komen, die ik alleen kon horen. Ik ergerde me er op dag vijf zo kapot aan dat ik opstond en de deur van de ruimte keihard terug drukte in het scharnier. Hopend dat het had gewerkt plofte ik op mijn bureaustoel neer, die vervolgens een klein piepje uitstoot. Het bleek niet de deur te zijn, maar mijn bureaustoel. Met een rode kop vol schaamte vroeg ik een van de collega's of ik het ding mocht oliën. Gelukkig konden ze erom lachen, ik werk er tot de dag van vandaag nog, ondanks mijn drukke schema.